Sabır
Olduğum yerde duramam, konudan konuya atlar, herkesin kafasını karıştırırım. Bir iş yaparken de o işi bırakır bir başkasına geçiveririm, herkesi allak bullak eder, şaşkına çeviririm. "Yavrum, biraz sabret" deyip duruyor anneannem. Ben ne yapayım, dayanamıyorum işte.
Geçenlerde benim tatlı cadı kardeşim bir girdi banyoya, bir türlü çıkmak bilmedi. Girdiğinde dört yaşındaydın, çıkana kadar kocaman kız oldun dedim. Kendisine takıldığım için bana bozuldu, bir süre onun gönlünü almak zorunda kaldım.
Ne diyordum? Kardeşim banyodan çıktığında ben onunla didişiyordum. İşte o sırada da babam girdi banyoya. Okul servisim geldi, diye söylenip durdum tabii. Yetişemeyeceğim, yine gazlayıp gidecek şoför amca dedim. Şoför amca dedim de bizim servis şoförü Ahmet Amca o kadar acelecidir ki inanamazsınız. İki dakika beklemez.
Her öğrenciyi beş on dakika beklesem akşama kadar sizi okula yetiştiremem, der. Gerçekten de bir defasında aileler bu kadar çabuk, beklemeden basıp gitmesine bozulmuş ve şikayet etmişlerdi.
Off konuyu amma dağıtmışım yine. Ahmet Amca, servis, korna... Durun bakayım... Hah buldum. Banyo sırasındaydım. O gün başımdan buna benzer çok şey geçti. Hepsi beni mi buldu Allah'ım, dedim durdum. Kantinde sıra bekledim, sıra gelmedi, aç kaldım. Gün bitip eve gidecekken sıra arkadaşım çantasını yere düşürdü ve içindekiler tüm sınıfa yayıldı. Onları toplarken servisi kaçırdım. Otobüs bileti alayım dedim, büfenin önünde beklerken otobüs önümden süzüldü gitti. Küplere bindim. Bir süre durakta bağırdım çağırdım. Yanımda bir teyzecik vardı. Teyzecik diyorum çünkü gerçekten çok tatlı biriydi.
O teyzecik bana şaşkın gözlerle bakıyordu. Beni yanına çağırdı ve bu ne hal oğlum, sen kaç yaşındasın böyle, deyiverdi. Ne var ki yaşımda dedim, bilmem kaç yıl önce dokuz yaşındaydım diye de ekledim hemen. Sanki dünyanın tüm aksilikleri seni bulmuş gibi davranıyorsun, dedi. Evet, öyle dedim. Bugün sabah zamanında çalmayan saatimden, banyo sırasına, kantinden, resim dersine, servisten büfe kuyruğuna kadar her şey üst üste geldi dedim. Bunlar toplam kaç saat sürdü? dedi. Ben de hesaplamaya başladım. Uzuuuunca bir süre hesap ettikten sonra tamı tamına 6 saat 34 dakika 23 saniye sürdü diye cevapladım.
Bana aynen şunları söyledi: "Yani diyorsun ki, ben dokuz yıldan bilmem ne kadar fazla süredir dünyada yaşıyorum ama 6 saat 34 dakika yirmi küsür saniyede başıma gelenler diğer tüüüüüm güzel şeyleri sildi süpürdü. Öyle mi?" Ben tabii ki "hayır" dedim.
Otobüsle eve dönerken, sabretmek üzerine düşündüm. Otobüs camından dışarıdaki insanları izledim. Yağmura yakalanıp söylenenler, arabası bozulup söylenenler, öndeki araç yeşil yanmasına rağmen niye hala duruyor diye kornaya basıp söylenenler... Ne çok söylenen var etrafımızda, dedim. Bu söylenmeler, dışarıdan bakınca hiç hoş görünmüyordu. Bugün ben kendime dışarıdan baksaydım, kendimden hoşlanmazdım. Sürekli söylendim. Kardeşime, babama, servis şoförüne... Tamam servis şoföründen tırstım biraz, o yüzden ona pek söylenemedim. Ama içimden kızdım.
Eve gelince hemen bir liste yaptım kendime.
Sabah zamanında kalkabilmek için akşam erken yatmak çok önemli.
Kahvaltıda kardeşinin sataşmalarına karşılık vermemeye çalış.
Banyo sırası beklerken kol saatin gözünün önünde olsun. Saniyeleri say ve aslında o kadar da uzun süre beklemediğini düşün. Ya da en iyisi, ne bekliyorsun orada, kapıya bir not kağıdı yapıştır sıranın sende olduğunu bilsin sonradan gelen kişi. Sen de odana gidip çantanı hazırla. Zamandan kazan, akıllı ol.
Kantin sırası çok kalabalıksa diğer teneffüs tekrar dene.
Büfede bilet sırası, parkta oyun sırası, kantinde yiyecek, fırında pide sırası derken hayat kuyruklarda geçiyor olabilir ama bu zamanları sabırla karşıla. Sıradaki insanlarla sohbet et, tanış. Böylece vaktin nasıl geçtiğini anlamazsın. Hatta biraz daha sohbet etmek için sıranı arkadakilere verirsin. Arkadaşlarla muhabbet etmek güzeldir, denemelisin.
Siz de kendi listenizi yapabilir, başınızdan geçen ve sizi kızdıran şeylere karşı geliştirdiğiniz sakinleşme yöntemlerini bize yollayabilirsiniz.
Kaynak: http://neviyeio.meb.k12.tr